EVELIEN DE BOCK

Geef mij maar de brede, trage rivieren,
de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt,
de drinkende wilgen, de zinloze dijken,
een doodstille stad aan de oever.

Geef mij maar de winter, het armoedige
landschap, de akker zonder het teken van
leven, de kracht van de krakende heide.

Geef mij maar de kat als hij kijkt voor
hij springt, om te vechten, te vluchten,
te paren, te jagen, als hij kijkt.
Geef mij maar een paard in galop, maar
op zijn zij in het gras. Geef mij
maar een vraag en geen antwoord.

Rutger Kopland

Solvitur Ambulando

It's solved by walking.

Wat ik wil, zegt hij, misschien heb ik een vogel willen zijn, een zwaluw die ik zag, daar, hoog in de bergen, en zelf willen achterblijven

In de schaduw van het huis aan de rivier, waarin hij nestelde, waaruit hij opvloog.

Ik herriner mij de terugkeer, de warme schemer op het terras, hoe ik daar zat, de wendingen volgde
van de rivier de velden in, de wazige lijnen van de bergen in de verte omhoog, een zwaluw, tot hij verdween.

Ik was moe en in gedachten
ging ik de bergen weer in, hoger en hoger, naar die eenzame heldere wereld van steen, zat daar weer in de wind en keek
in de diepte.

Misschien, zegt hij, wil ik iets om voorgoed naar te kijken, dat huis
daar beneden, het nest dat ik zelf heb verlaten,

en de wendingen van de rivier, de lijnen van de bergen, eindelijk stilgelegd,

zoals het daar was, het moment dat ik uit het zicht verdween, iets

dat er is buiten mij.

Rutger Kopland