PROJECTVOORSTEL

Vasthouden, terwijl, loslaten.

Ik wil opzoek gaan naar manieren om te vernieuwen zonder het verleden compleet los te moeten laten, te vergeten vanwaar we afkomstig zijn. Een plaats creëren waar beide werelden samen komen; naar een plaats waar de toekomst begint.

Trying to forget to remember.

De rol van een kledingstuk, dàt kledingstuk, wanneer je het draagt, het ziet, het je herinnert. Soms kan je de stof nog voelen ook al is het er niet meer. Het proberen in leven houden van iets wat misschien lang voorbij, weg, is.

To be beside me, look for me.

Voor mij is het bewaren van dierbare, waardevolle stukken zonder ze te conserveren enorm intrigerend. Het verleden samenbrengen met het heden zonder daarom 1 van beide drastisch aan te moeten tasten. De eigenheid proberen te bewaren maar het toch kunne omzetten ervan. De symboliek, intrinsieke waarde van spullen, kleding, herinneringen niet aantasten.
Het concept van een erfstuk als ‘ongoing’, reist doorheen verschillende generaties binnen 1 familie. Deze gedachte, concept, kunnen we breder opentrekken naar een samenleving. We dragen allemaal bij aan dat erfstuk. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat spullen, rituelen, gebruiken, … in leven worden gehouden zonder de tijd stil te hoeven zetten.

De vragen:
Hoe gaan we bepalen wat wordt hersteld, bewaard, in leven gehouden?
Hoe zit het met de relatie tussen mode, natuur en moraliteit?
Wat bepaald de waarde van een kledingstuk?

Ik heb een sterk gevoel dat we ons vandaag bevinden in een soort ‘threshold’. Change is coming. We staan op het punt waar we beseffen dat we mogelijks niet meer terug kunnen naar hoe het vroeger was. We noemen het graag ‘het nieuwe normaal’ maar wat is dat en wie gaat dat meebepalen? Welke insteek, gedachte zou ik hier graag aan bijdragen?
In een ruimere mode context is het voor mij duidelijk dat we de kans krijgen te experimenteren met vormen van hybriditeit op verschillende niveaus.

Ik wil graag vertrekken vanuit mijn eigen verleden, mijn herinnering, de dingen die ik koester. Aan de hand van een erfstuk in de brede zin van het woord. Te werk gaan zoals een open-structure. Hoe kan ik mijn herinnering aanpassen aan een hier en nu zonder deze intrinsieke waarde aan te tasten?


I am here and you are where you are.

Ik wil iets creëren dat bepaalde waarde in zich draagt maar wil het dan ook weer loslaten. Iets creëren dat niet stil hoeft te staan. Iets dat altijd kan en zal bestaan, met of zonder mij. Met of zonder de herinnering.
Het verhaal dat zichzelf verteld in het maken. Intuïtief elementen selecteren, samenbrengen en opnieuw van elkaar kunne scheiden. Er is geen definitieve vorm meer. Ik wil iets uitdiepen, uitgraven, eigen maken om uiteindelijk tot een abstractie te komen.

Darling your dreams were your greatest part. I carry them with me in my heart.

The act, het ritueel ligt in het geven en nemen van ideeën, spullen, werk, …
Who owns what?
Een vorm, manier waarop het werk kan bestaan, vastleggen aan de hand van verschillende manieren van documentatie. Om het nadien weer los te kunnen laten. Een kledingstuk dat reist doorgeen verschillende werelden, manier van dragen. Wie het stuk ontvangt is vrij om de eigen invulling te geven. Het bestaat met of zonder mij. Met of zonder de herinnering.

There is nothing wrong with loving something you can’t hold in your hand.